Το ΑΙDS υπάρχει όπως το γνωρίζουμε;

Το ΑΙDS υπάρχει όπως το γνωρίζουμε;

Από την 23η Απριλίου του 1984, ημέρα του Αγίου Γεωργίου και μυστική εορτή της διπολικότητας στην Ανατολή, που έγινε η ανακοίνωση, από την κυβέρνηση Ρήγκαν, της ανακάλυψης μιας νέας σεξουαλικά μεταδιδόμενης επιδημίας η ανθρωπότητα άλλαξε τροχιές στη σεξουαλική της συμπεριφορά.

Ο φόβος μήπως μια απρόσεκτη σεξουαλική επαφή γίνει αφορμή για μια θανατηφόρα ασθένεια για την οποία δεν υπάρχει θεραπεία, άρχισε να διαδίδεται με αποτέλεσμα πρώτα μια μεγαλύτερη επιφύλαξη στις σχέσεις και κατά δεύτερο την μετατροπή του ιδεολογικού ή καλύτερα του προϊδεασμένου περιεχομένου των φοβικών και υποχονδριακών νευρώσεων σε ένα περισσότερο σεξουαλικό σχήμα. Κάθε γιατρός ίσως γνωρίζει παραπάνω από ένα άτομο που τρέμει στην ιδέα της σεξουαλικής επαφής, ακόμη κι ενός απλού φιλιού στα μάγουλα .

Πολλοί από αυτούς έχουν καταδικάσει τον εαυτό τους να φυτοζωούν μακριά από κάθε χαρά του σεξ, ακόμη και του γάμου. Λίγο αργότερα η καθιέρωση του προφυλακτικού ως ασφαλούς πρακτικής μετέβαλε ακόμα περισσότερο τις καθιερωμένες σεξουαλικές πρακτικές.
Τα τελευταία χρόνια εκδηλώθηκε ένα ογκούμενο κύμα αμφισβήτησης της θεωρίας ότι υπάρχει κάποιος ιός ΗΙV που προκαλεί το σύνδρομο που λέγεται AIDS. Οι λεγόμενοι αντιφρονούντες περιλαμβάνουν από επιστήμονες νομπελίστες μέχρι απλούς ακτιβιστές και πολιτικούς, όπως ο πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής Ζδάμπο Μπέκι, που αρνήθηκε την ύπαρξη του συνδρόμου, και που έχει ενστερνισθεί την άποψη ότι καταστάσεις όπως ο υποσιτισμός και οι αβιταμινώσεις προκαλούν την εικόνα που αποδίδεται ως σύνδρομο επίκτητης ανοσοανεπάρκειας.

Όπως γράφει σχετικά με τους αντιφρονούντες ο Henry Bower καθηγητής της επιστημολογίας στο πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια στο βιβλίο του The origin, persistence and failings of HIV/AIDS theory, ed. McFarland.

“..αυτοί είναι ερευνητές, γιατροί, απλοί άνθρωποι οροθετικοί (που έχουν θετικά αντισώματα), δημοσιογράφοι, μια μειονότητα ομοφυλοφίλων, οπαδοί εναλλακτικών ιατρικών, άτομα για τα οποία η θεωρία HIV/AIDS είναι μια πρόκληση για να ακονίσουν τα τσεκούρια τους..»

Η ομάδα αυτή των αντιρρησιών δεν είναι ομοιογενής με αποτέλεσμα να μην υπάρχει μια συνεκτική αντίρροπη θεωρία, αλλά και ούτε ένας οργανισμός με ένα ενιαίο πρόγραμμα αντίδρασης. Αντίθετα η θεωρία HIV/AIDS εμφανίζεται με μια στρατιωτική πειθαρχία που προκαλεί μια απολύτως ενιαία εμφάνιση, από το αμερικανικό CDC, την πηγή από όπου κατευθύνεται, μέχρι τις ιατρικές εταιρίες όπου γής που εξαρτώνται οικονομικά από εκεί.

Οι υποστηρικτές της επίσημης θεωρίας είναι συνήθως γιατροί με πολύ μικρό ποσοστό κατοχής διδακτορικού, αντίθετα από τους αντιρρησίες που είναι κυρίως διδάκτορες, μια ένδειξη ότι το επιστημονικό επίπεδο της υποστήριξης της θεωρίας είναι χαμηλό, κατά τον Bower .

Η θεωρία ότι ο ιός ΗΙV ευθύνεται για μια θανατηφόρα ασθένεια λόγω μείωσης της αμυντικής ικανότητας, στηρίζεται στις αρχικές ανακαλύψεις στο Λος Αντζελες και στο Σαν Φραντζίσκο ορισμένων περιστατικών σαρκώματος Καπόζι, λεμφωμάτων και πνευμονιών από πνευμοκύστη καρίνι ότι στο αίμα των ασθενών αυτών κυκλοφορούν κάποια αντισώματα που αντιδρούσαν σε εκπλύματα καλλιεργειών λεμφοκυττάρων που είχαν παρθεί από τους ασθενείς εκείνους και συγκαλλιεργήθηκαν με μονοκύτταρα υγιών μαζί με αυξητικούς παράγοντες λεμφοκυττάρων.

Οι ερευνητές εκείνοι υπέθεσαν ότι κάποιος ιός μπορούσε να αυξηθεί μέσα στα Τ- λεμφοκύτταρα με ένα τρόπο που είχε ανακαλύψει ο ερευνητής Πήτερ Duesberg και που ήταν υποψήφιος για Νομπέλ για την ανακάλυψη αυτών των ιών που ονομάσθηκαν ρετροϊοί για την ικανότητα τους να μετατρέπουν, αντίστροφα (ρετρό) από τη φυσική διαδικασία, το δικό τους RNA σε DNA, να το ενσωματώνουν μέσα στο πυρήνα του φιλοξενούντος κυττάρου και να κάνουν τις δικές τους εργασίες αναπαραγωγής μέσα του διαλύοντας το ή παραμένοντας ανενεργοί μέσα του.

Ο Πήτερ Duesberg σύντομα εξέδωσε μια εργασία αμφισβητώντας την επίσημη, κυβερνητικά υποστηριζόμενη, θεωρία, υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων ότι τα αντισώματα της εξέτασης δεν ανιχνεύουν τον ιό, αλλά διάφορα αντιγόνα του ανθρώπου. Οσον αφορά τον ίδιο τον ιό αμφισβήτησε ακόμη και την ύπαρξη του υποστηρίζοντας ότι οι υπάρχουσες φωτογραφίες εκβλαστήσεων από τα προσβεβλημένα λεμφοκύτταρα είναι ένα κατασκευασμένο εύρημα (artefact).

Το περίεργο σε αυτήν την υπόθεση ήταν ότι σύντομα ο ερευνητής αυτός απομακρύνθηκε από τις υπεύθυνες θέσεις που κατείχε στις ΗΠΑ, και έφυγε για την Ευρώπη αυτοεξόριστος όπου και δοκίμασε τη τύχη του σε ένα διαφορετικό αντικείμενο, όντας πάλι υποψήφιος για Νομπέλ για τις έρευνες του στο καρκίνο.

Η διαδοχική καλλιέργεια λεμφοκυττάρων από κάποιο αρχικό δείγμα ασθενούς απομάκρυνε την πιθανότητα να απομονώσουμε έναν ιό που να είχε βλάψει αρχικά τα υποτιθέμενα άρρωστα λεμφοκύτταρα.

Οσον αφορά το τι ήταν αυτό που κατέστρεφε τα λεμφοκύτταρα στις καλλιέργειες επιβεβαιώθηκε, από το 1992, στο εργαστήριο του Λιούκ Μοντανιέ (ενός εκ των δύο ερευνητών που ανακάλυψαν τον HIV) ότι καταστρέφονταν από ένα άλλο γνωστό μικρόβιο, το μυκόπλασμα.

Όμως το κουβάρι είχε ξετυλιχθεί και ήταν αδύνατο πλέον να μαζευτεί από μεμονωμένες φωνές που σποραδικά ακούγονταν, αφού η ένταση του χορού των φαρμακευτικών εφαρμογών και των κοινωνικών απαξιώσεων των φορέων του ιού, ήταν στο προσκήνιο καλύπτοντας κάθε τι που γινόταν στα χαμηλόφωνα εργαστήρια ερευνητών.
Ακολουθώντας τον Duesberg μια ομάδα ερευνητών από την Αυστραλία με επικεφαλής την ελληνικής καταγωγής Ελένη Παπαδοπούλου – Ηλιοπούλου αμφισβήτησε το 1993 την διαγνωστική, και επιβεβαιωτική του AIDS, εξέταση Western-Blot.

Η ομάδα αυτή, που θρυλείται στο στόμα όλων των αμφισβητιών του AIDS, σαν η ομάδα του Πέρθ, συγκεντρώνοντας και αναλύοντας στοιχεία από μεμονωμένα εργαστήρια από όλο τον κόσμο, απομυθοποίησε όλα τα αντιγόνα που αποδίδονται στον ιό, υποδεικνύοντας ότι όλα προέρχονται από τον οργανισμό του ανθρώπου και όχι από τον υποτιθέμενο ιό.

Η φωνή αυτή όμως από το Περθ δεν πέρασε από τα επίσημα κανάλια αλλά διανύει μια διαδρομή σχεδόν από στόμα σε στόμα εδώ και 15 χρόνια, πράγμα που μας κάνει να αναρωτιόμαστε, για άλλη μια φορά, πώς ακόμα και στη χώρα καταγωγής της, στην Ελλάδα, μια τέτοιας ολκής επιστήμων είναι άγνωστη.

Ένα άλλο περίεργο της εξέτασης για τα αντισώματα κατά HIV είναι ότι όλοι οι άνθρωποι αν εξετασθούν με το αίμα αναραίωτο βρίσκονται θετικοί και μόνο αν αραιωθεί κατά 400 φορές βρίσκουμε σε ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού να είναι θετικοί. Μερικοί θεωρούν ύποπτο το γεγονός ότι ο Ρόμπερτ Γκάλλο, ο «ομοσπονδιακός» εφευρέτης του τεστ, αύξησε διαδοχικά τις αραιώσεις του τεστ -βλέποντας κάθε φορά ένα μεγάλο ποσοστό των ατόμων να αντιδρά θετικά- μέχρι την αραίωση του 1 προς 400.

Η μόνη εξέταση που μπορεί να φθάσει τέτοιες αραιώσεις είναι η συγκολλητινοαντίδραση για τη διάγνωση μελιταίου (βρουκέλλωσης) λόγω ενός σπάνιου φαινομένου που οφείλεται σε αφθονία αντισωμάτων. Είναι ένα εξαιρετικά περίεργο γεγονός που οι μικροβιολόγοι δεν έχουν διαμαρτυρηθεί ή έστω παραξενευτεί καθόλου από την παραδοξότητα της εξέτασης .

Το 1997, δέκα χρόνια μετά από μια ανάλογη μελέτη, ήλθε ένα άλλο δυνατό χτύπημα κατά της επίσημης θεωρίας ότι ο ιός HIV προκαλεί τη νόσο του AIDS, από την ίδια την Αμερική, όπου η επιδημιολόγος Padian, παρά τις αρχικές προθέσεις της, παρουσίασε στοιχεία που υπεδείκνυαν ότι η μολυσματικότητα του ιού είναι απίστευτα χαμηλή, της τάξης του 3 τοις χιλίοις.

Δηλαδή σε κάθε επαφή με φορέα του HIV, δίχως προφύλαξη, η πιθανότητα να βρεθεί κάποιος οροθετικός είναι περίπου τόση, όση και να βρεθεί το τεστ θετικό σε κάποιον τυχαία εξεταζόμενο. Και δεδομένου ότι η μελέτη αυτή ήταν cross-sectional και όχι longitudinal, δηλαδή δεν μόλυναν κάποιον επίτηδες για να δουν τι θα γίνει μετά, ουσιαστικά αντανακλά τη πιθανότητα να βρεθεί κάποιος θετικός και όχι κάποια μολυσματικότητα .

Αρα δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι ο ιός μεταδίδεται Όμως η Padian αρνήθηκε να κατατάξει τον εαυτό της στους αμφισβητίες του AIDS παρά τη μεγάλη κοινωνική αναστάτωση που δημιουργήθηκε από τους οπαδούς της αντίθετης θεωρίας. Και πολύ γρήγορα και η γνώση αυτή πέρασε στα ψιλά.

Η εικόνα των ασθενών από AIDS με τα αδυνατισμένα πρόσωπα και τη γρήγορη κατάληξη, κάλυπτε τα πάντα στη συνείδηση του κοινού και ο φόβος που προξενεί κάθε επιδημία ανέστελλε κάθε έννοια έρευνας από το ευρύ τμήμα της ανθρωπότητας.

Στο κάτω κάτω υπήρχε και η επιβεβαίωση του ιού με τη διαγνωστική εξέταση PCR που ακύρωνε κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης της ύπαρξης του ιού. Τότε ήρθε η ώρα του Κary Mullis, του κατόχου του βραβείου Νομπέλ για την ανακάλυψη της PCR, ο οποίος αμφισβήτησε ότι η εξέταση αυτή μπορεί να επιβεβαιώσει τον ιό HIV.

Ηρθε η ώρα που όλοι οι κλινικοί που χρησιμοποιούσαν αυτά τα κοκταίηλ φαρμάκων να μείνουν άφωνοι. Πραγματικά ό,τι κι αν μπορούσε να ειπωθεί κατά των προηγούμενων ερευνητών, δεν μπορούσε να εφαρμοσθεί στη περίπτωση του Μάλις.

Αυτά που αφορούσαν την εργαστηριακή έρευνα του AIDS βρίσκονταν σε ένα άλλο κανάλι από αυτά τα πράγματα που αφορούσαν τη κλινική και εργαστηριακή διάγνωση και τη θεραπεία του, όλες δηλαδή τις εφαρμογές της θεωρίας. Τα τελευταία μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον του κοινού και των κλινικών γιατρών, για διαφορετικούς λόγους στην κάθε μια από τις δύο αυτές ευρείες ομάδες.

Οι μεν κλινικοί γιατροί ήθελαν ένα κλινικό σχήμα τέτοιο που να βοηθά στην έγκαιρη και αξιόπιστη διάγνωση του συνδρόμου, οι δε ασθενείς και ο γενικός πληθυσμός, μια ασφαλή προληπτική μέθοδο και μια θεραπεία αποτελεσματική, όπου χρειαζόταν. Και το περίεργο με τον ορισμό του συνδρόμου ήταν ότι από την αρχή που εμφανίσθηκε μέχρι σήμερα ο ορισμός του άλλαξε αρκετές φορές.

Μάλιστα ο ορισμός του έφτασε να διαφέρει από χώρα σε χώρα και από ήπειρο σε ήπειρο. Ετσι με τα ίδια συμπτώματα και ευρήματα, στο Καναδά μπορεί να διαγνωσθείς ότι είσαι υγιής ενώ στις ΗΠΑ ασθενής. Στην Ευρώπη θεωρείσαι ασθενής αν έχεις πνευμονία ή φυματίωση με θετικά τα αντισώματα, ενώ στην Αφρική αν έχεις φυματίωση ή ακόμα και κάποια ελαφριά λοίμωξη, όπως κολπίτιδα από Κάντιντα και χωρίς να είσαι οροθετικός θεωρείσαι ασθενής από το σύνδρομο.

Κάποια στιγμή στη διάγνωση του AIDS μπήκε και η εξέταση του αριθμού των βοηθητικών λεμφοκυττάρων, των CD4. Η ανεύρεση χαμηλού αριθμού αυτών των λεμφοκυττάρων θεωρήθηκε αναγκαία για την διάγνωση του συνδρόμου και ήταν δείκτης της εκδήλωσης του, δηλαδή ότι επίκειται ένας οροθετικός να ασθενήσει. .

Με την εισαγωγή του δείκτη αυτού ο αριθμός των κρουσμάτων του συνδρόμου αυξήθηκε μέσα σε μια νύχτα. Όμως η ανεύρεση χαμηλών λεμφοκυττάρων σε μη οροθετικούς περιέπλεξε σοβαρά τα πράγματα. Κανείς σοβαρός επιστήμονας δεν μπορούσε να ασχοληθεί με τη διάγνωση του AIDS παρά μόνον αν έπαιζε με την τύχη. Δηλαδή κάθε κλινικός που έπρεπε να διαγνώσει μια περίπτωση έπαιζε πια σαν σε καζίνο.

Ολη αυτή η σύγχυση περιπλέκει την ασφαλή εκτίμηση της συχνότητας του συνδρόμου. Η επιδημιολογία του συνδρόμου άλλαξε επίσης από την αρχή της εμφάνισης του μέχρι σήμερα. Αρχικά πιστευόταν ότι μόνο μεταξύ ομοφυλοφίλων και ναρκομανών που μοιράζονταν την ίδια βελόνα μεταδιδόταν ο ιός.

Αργότερα αποδείχθηκε ότι αυτοί που μοιράζονταν την ίδια βελόνα είχαν χαμηλότερη συχνότητα εμφάνισης του συνδρόμου από αυτούς που χρησιμοποιούσαν διαφορετικές βελόνες!!!

Αρχικά πιστευόταν ότι μέσω μόνο ομοφυλοφιλικής επαφής μεταδιδόταν, ενώ αργότερα εκδηλώθηκε και η άποψη ότι ο ιός μεταδίδεται και με ετεροφυλόφιλη επαφή.

Ένα περίεργο φαινόμενο είναι ότι ενώ ο λόγος μεταξύ ανδρών –γυναικών ως προς το AIDS αρχικά ήταν πολύ μεγάλος και έφθανε το 18 άνδρες προς μία γυναίκα, η συχνότητα των θετικών αντισωμάτων HIV ήταν εξαρχής η ίδια και περίπου 3 προς 1. Στη συνέχεια με το πέρασμα των χρόνων ο λόγος της συχνότητας ανδρών – γυναικών του AIDS έφθασε τα επίπεδα του λόγου ανδρών-γυναικών με HIV θετικά. Ιδια «μετάλλαξη» έγινε και στο λόγο λευκών-μαύρων ασθενών.

Ενώ στην αρχή ο λόγος πασχόντων από AIDS ήταν πολύ μεγάλος αφού κυρίως λευκοί διαπιστωνόντουσαν ως πάσχοντες, στη συνέχεια ο λόγος άλλαξε και οι μαύροι «αρρώσταιναν» περισσότερο από τους λευκούς . Το περίεργο και σε αυτή τη περίπτωση είναι όμως ότι ο λόγος λευκών-μαύρων οροθετικών ήταν και παρέμεινε εξ αρχής ο ίδιος, δηλαδή περίπου 5 μαύροι προς ένα λευκό.

Ισως το παραδοξότερο από όλα τα επιδημιολογικά στοιχεία είναι το ακόλουθο. Ενώ υποστηρίζεται ότι η επιδημία άρχισε στο Λος Αντζελες και το Σαν Φραντζίσκο θα περίμενε κανείς τα αντισώματα να εξαπλώνονται κατά μήκος μιας πιθανής γραμμής διάδοσης της επιδημίας σε όλο τον κόσμο.

Αντίθετα η συχνότητα ανεύρεσης οροθετικών, από τη πρώτη στιγμή της χρησιμοποίησης του τεστ αντισωμάτων μέχρι σήμερα, σε όλα τα σημεία του πλανήτη παραμένει σχετικά σταθερή. Αυτό σημαίνει ότι η μετάδοση του συνδρόμου AIDS είναι ανεξάρτητη από την παρουσία αντισωμάτων σε ένα πληθυσμό, άλλο ένα γεγονός που καθιστά το τεστ αναξιόπιστο και την διάγνωση του συνδρόμου ως υποκείμενη σε ανοιχτή πλέον αμφισβήτηση.

Μάλιστα η σταθερότητα της συχνότητας των θετικών αντισωμάτων διατηρείται σε ειδικές ομάδες. Δηλαδή πχ σε μια φυλακή η συχνότητα οροθετικότητας είναι σταθερή παρά τις πολλαπλές σεξουαλικές επαφές μεταξύ ανδρών που είναι συνήθεις στις φυλακές. Θα περίμενε κανείς σε κλειστές ομάδες να παρατηρείται μια αύξηση της οροθετικότητας αν επρόκειτο για επιδημία.

Η συχνότητα οροθετικότητας μάλιστα είναι χαρακτηριστική της ομάδας. Η μεγαλύτερη οροθετικότητα παρατηρείται σε παιδιά που το έσκασαν από το σπίτι, σε ομοφυλόφιλους χρήστες ενδοφλεβίων ναρκωτικών, σε ομοφυλόφιλους δίχως ναρκωτικά, ακολουθούν οι ετεροφυλόφιλοι χρήστες ενδοφλεβίων ναρκωτικών, τα νήπια 0 ως 4 ετών (που έχουν περίπου ίση συχνότητα με τους έγκλειστους σε φυλακές!!!!), οι ενήλικες από 30 – 49 ετών, και μετά άλλες ομαδοποιήσεις.

Ειδικά για τις εγκύους τα πράγματα είναι περιπλεγμένα. Στην Αφρική φτάνει το 30% ενώ στη Φινλανδία το 0,01% . Γενικά όμως η κύηση θεωρείται ότι αυξάνει τα ψευδώς θετικά αντισώματα. Ασθένειες όπως η σύφιλη και η ελονοσία θετικοποιούν το τεστ αντισωμάτων επίσης ψευδώς. Τέλος παράγων διαφοροποίησης της οροθετικότητας είναι και η φυλή.

Τη μεγαλύτερη συχνότητα εκδηλώνουν οι μαύροι, μετά οι ισπανόφωνοι, οι λευκοί, οι αυτόχθονες αμερικανοί και τελευταίοι οι ασιάτες της κίτρινης φυλής. Ενα ακόμα παράδοξο είναι ότι οι ασιάτες ομοφυλόφιλοι έχουν πολύ χαμηλό ποσοστό οροθετικότητας συγκριτικά με ομοφυλόφιλους άλλων φυλών, ποσοστό που μοιάζει με αυτό των ετεροφυλόφιλων λευκών.

Αν λοιπόν τα αντιγόνα του τεστ αντισωμάτων δεν οφείλουν την ύπαρξη τους σε ιό πού οφείλονται και με τι σχετίζονται; Η αύξηση αυτών των αντισωμάτων συσχετίζεται με το στρες και έτσι ίσως εξηγείται η παρατήρηση αυξημένων αντισωμάτων σε καταστάσεις στρες, όπως ο εγκλεισμός σε φυλακή, η φυγή των εφήβων από το σπίτι, η κύηση κ.α.

Η Παπαδοπούλου από την ομάδα του Περθ πάλι αναλύοντας τα αντιγόνα του πάνελ της εξέτασης Western Blot αποκάλυψε ότι όλα συσχετίζονται με αντιγόνα του ίδιου του ανθρώπινου οργανισμού.

Από τι όμως αρρώστησαν οι πρώτοι ασθενείς που χαρακτηρίσθηκαν ότι ήταν ασθενείς από το σύνδρομο; Είναι γνωστό ότι οι πρώτοι ασθενείς από το 1981 ως το 1984, που έγινε και ο ορισμός του συνδρόμου, έπασχαν από σοβαρές οξείες ή χρόνιες ασθένειες, όπως το σάρκωμα Καπόζι, κάποια λεμφώματα, φυματίωση, πνευμονία από πνευμοκύστη καρίνι και άλλα.

Οι ασθένειες αυτές ήταν ποικίλες και ο ορισμός του συνδρόμου ήταν τόσο ευρύς που μπορούσε να περιλάβει πολλές μεμονωμένες ασθένειες. Όταν εμφανίσθηκε το τεστ αντισωμάτων αρκούσε να εκδήλωνε κανείς κάποια από αυτές τις ασθένειες σε συνδυασμό με θετικό τεστ για να χαρακτηρισθεί ως ασθενής από το σύνδρομο. Όμως οι ίδιοι αυτοί οι ασθενείς από ποια αιτία έπασχαν;

Μία προσέγγιση στο θέμα αυτό έγινε τη δεκαετία του 1990 όταν ο Γιώργος Βυθούλκας , ένας άλλος σημαντικός Ελληνας επιστήμονας, ανακοίνωσε ότι οι πρώτοι ασθενείς από AIDS, όντας ομοφυλόφιλοι και πάσχοντας από διάφορες σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες αρκετές φορές το χρόνο, ήταν αναγκασμένοι να καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες αντιβιοτικών το χρόνο και έτσι το ανοσοποιητικό τους σύστημα αδυνάτισε επιτρέποντας την εμφάνιση ενός νέου ιού .

Μάλιστα ο Βυθούλκας υποστήριξε ότι το γεγονός της εμφάνισης ενός νέου ιού είχε προειπωθεί από τον ίδιο στις αρχές του 1970 όταν είχε δηλώσει ότι περίμενε την εκδήλωση νέων ασθενειών λόγω υπερκατανάλωσης διαφόρων φαρμάκων που βλάπτουν το ανοσοποιητικό.
(Παρόμοιες δηλώσεις είχε κάνει και ο ομοφυλόφιλος γιατρός Ιωσήφ Sonnabend ήδη από το 1970 αναφερόμενος στις ακραίες φαρμακευτικές πρακτικές των ομοφυλοφίλων.)

Η άποψη αυτή είναι τουλάχιστον κατά το ήμισυ ορθή αφού όντως το σάρκωμα Καπόζι είναι τεκμηριωμένο ότι συσχετίζεται με τη χρήση πόππερς, δηλαδή ευφορικών ουσιών που βασίζονται στα νιτρώδη, φάρμακα που κανονικά χρησιμοποιούνται από στηθαγχικούς ασθενείς, αλλά που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον από τους πρωτοδιαγνωσθέντες ασθενείς με το σύνδρομο.

(Από την άλλη το σάρκωμα Καπόζι θεωρείται πλέον, από το 2001, ότι οφείλεται κατά αποκλειστικότητα ή κατά ένα μέρος σε κάποιο στέλεχος του ανθρώπινου ερπητοϊού, του ΗΗ8, ενώ η τυχόν παρουσία αντισωμάτων κατά ΗIV δεν αξιολογείται πλέον αιτιολογικά από τους ερευνητές).

Είναι γνωστό ότι τα ευφορικά αυτά σκευάσματα διαδιδόντουσαν ελεύθερα μέσα στα μπαρ των ομοφυλοφίλων, που τα κατανάλωναν σε μεγάλες ποσότητες.

Για παρόμοιους λόγους κι άλλες ασθένειες, όπως η πνευμοκύστωση καρίνι που αποδίδονται στο σύνδρομο του AIDS, λόγω καταστολής του ανοσοποιητικού, μπορεί να υποστηριχθεί επαρκώς ότι οφείλονται στη χρήση των πόππερς, αφού τα αντιστηθαγχικά έχει αποδειχθεί ότι βλάπτουν το ανοσοποιητικό.

Επιβεβαίωση των παραπάνω ήρθε όταν, στο τέλος της δεκαετίας του 1980, η επίπτωση του σαρκώματος Καπόζι στους ομοφυλοφίλους έπεσε μετά μία επιτυχημένη καμπάνια για το σταμάτημα της χρήσης των πόππερς από αυτούς.

Αν λοιπόν δεν υπήρχε κάποιο αληθινό AIDS πού οφείλονταν ο θάνατος τόσων ανθρώπων; Μία από τις απαντήσεις είναι τέτοια που ανοίγει κάθε στόμα με φρίκη αν αληθεύει.

Υποστηρίζεται ιδίως από το παγκόσμιο συνέδριο του 1999 για το AIDS ότι η χρήση φαρμάκων είναι ο σημαντικότερος παράγων θνησιμότητας από το σύνδρομο.

Πράγματι πολλοί οροθετικοί ζουν με θαυμαστή υγεία από τη πρωτοδιάγνωση τους τη δεκαετία του 1980 χωρίς να παρουσιάζουν κάποια επιδείνωση της υγείας τους αν δεν εμπλακούν σε καμία θεραπευτική αγωγή ή αν εφάρμοζαν εκ πεποιθήσεως εναλλακτικές θεραπείες. Αντίθετα όσοι ενεπλάκησαν για οποιοδήποτε λόγο στη θεραπεία με αντιρετροϊκά είχαν πολύ λιγότερες πιθανότητες επιβίωσης.

Οι παρενέργειες από τη χρήση αυτών των πολύ τοξικών φαρμάκων είναι πολλές με αποκορύφωμα την εγκεφαλοπάθεια και την ηπατική νέκρωση, που είναι και μοιραία για τον ασθενή. Αρκετοί ακτιβιστές ομοφυλόφιλοι εθελοντές στην αντιμετώπιση του AIDS, ανάμεσα τους ο επιφανής δημοσιογράφος John Lauritsen, βεβαιώνουν ότι το ΑΖΤ ευθύνεται για αμέτρητους θανάτους ονομάζοντας όλη την επιχείρηση προώθησης αυτών των φαρμάκων ως γενοκτονία κατά των ομοφυλοφίλων.

Ο ίδιος είναι αυτός που αποκάλυψε και απέτρεψε το «θάψιμο» του ερευνητή των ρετροϊών Duesberg παίρνοντας από αυτόν την πρώτη συνέντευξη, το 1987.

Οι οικογένειες που έχουν οροθετικές μητέρες υποχρεώνονται στις ΗΠΑ, αρκετές φορές δια της βίας, όπως φάνηκε στη ταινία του Σκόβιλλ «Η άλλη πλευρά του AIDS» να δώσουν θεραπεία στα παιδιά τους με αποτέλεσμα πολύ σοβαρές νευρολογικές διαταραχές.

Το θέμα του AIDS δείχνει πόσο επικίνδυνο είναι όταν ο κρατικός παρεμβατισμός επεκτείνεται στο χώρο της επιστήμης. Όπως επισημαίνει ο Henry Bower:
«Οι επιστήμονες που έμεναν έξω από το βαγόνι της επίσημης θεωρίας ΗΙV/AIDS στερήθηκαν της ευκαιρίας για υποστήριξη. Ελάχιστοι επιστήμονες μπορούν να κάνουν την εργασία τους χωρίς ακριβό εξοπλισμό και αντιδραστήρια, χωρίς εργαστήρια, χωρίς βοηθητικά χέρια, όπως μεταπτυχιακούς και μεταδιδακτορικούς σπουδαστές και τεχνολόγους, αφού τα περισσότερα πειράματα είναι ιδιαίτερα κοπιαστικά .

Για δεκαετίες ακόμα και τα πιο πλούσια πανεπιστήμια περίμεναν από τους ερευνητές να βρούν μόνοι τους πόρους παίρνοντας υποτροφίες. Όταν οι υποτροφίες σταματούν, σταματά και η επαγγελματική ζωή, πράγμα που έγινε και με τον Duesberg».

Μπολάνης Παντελής Ιατρός Μικροβιολόγος-Αθήνα